Coming home ~ P. Diddy ft. Skylar Grey

Liefste vrienden, familie, kennissen, docenten en andere trouwe volgers,

Het moment van ons laatste blogbericht is aangebroken en we moeten toch wel toegeven dat deze niet zonder enige emoties getypt wordt. Maandenlang hebben we jullie op de hoogte mogen houden van onze belevenissen en dit nu afsluiten is niet zo eenvoudig als we op voorhand gedacht hadden...

Zet jullie schrap en geniet want hier gaan we voor de allerlaatste keer:

Ook zondag was het hier in Suriname een speciale dag en vierden we net zoals in België Moederdag. We gingen naar Domburg toe om onze Surinaamse mama’s, mevrouw Dongen en Su-Ann in de bloemetjes te zetten. We genoten met z’n allen van een heerlijke maaltijd die onze Creoolse kokkin, mevrouw Dongen, verzorgd had. 

Mààr dit was niet de enige reden waarom we op deze zonnige zondag naar het district Wanica trokken. Aangezien onze school te Simonspolder geen schoolbord heeft en dit echt wel hoort op een school, haalden we die namiddag het nodige hout, papier, potlood, kwasten en verf boven om onze school van een prachtig schoolbord te voorzien. 

Met veel gedrevenheid, enthousiasme én een fit lichaam natuurlijk stapten we maandag met z’n drieën het schoolerf binnen. Het gevoel was dubbel, we wisten dat we op het einde van de dag afscheid zouden moeten nemen van alle kinderen. Hier zagen we echt tegenop omdat we beseften dat het emotioneel lastig zou zijn. Maar aan de andere kant hadden we dan weer enorm veel zin in deze stagedag omdat we vandaag ons project op een superleuke manier zouden afsluiten. We staken hier heel veel tijd en werk in en keken er echt naar uit! Na de begroeting van de kinderen en collega’s vlogen we er onmiddellijk in, er moest heel wat gedaan worden vandaag. We gingen in elke klas langs om het liedje ‘Lekker fit’ nogmaals te zingen in combinatie met de danspassen en speelden we een quiz als herhaling en vastzetting van de geziene leerstof. 

Na de 1^e pauze maakten we nog enkele zaken in orde zoals het versieren van het erf. Om half 11 begonnen we met het opstellen van de kinderen, dit vergde heel wat organisatie maar lukte ons heel goed. We speelden alle drie goed op elkaar in en plaatsten de kinderen netjes achter elkaar met de nodige bewegingsruimte (Aja, want wij gingen dansen!). Voordat we begonnen, bedankten we de leerlingen (meerdere malen) voor de toffe periode die we bij hen hadden, hun goede medewerking tijdens onze lessen, hun glimlach iedere dag, de samenwerking tijdens groepswerken, hun openheid voor nieuwe zaken,... Na de zakkendoekentijd staken we de boxen aan, die een jongen uit de 6^e klas installeerde op zijn fiets en zo meebracht naar school, wat het schoolfeest echt compleet maakte. De kinderen dansten één voor één geweldig goed mee en verdienden een dik applaus. Het was zo leuk om vooraan te staan en alle kinderen zo goed te zien meedoen. De voldoening om de allerkleinsten tot de grootsten van de school met een glunderend gezicht energiek te zien meezingen en dansen was onbeschrijfelijk. De leerkrachten die naast de kinderen met een grote lach op hun gezicht probeerden mee te doen, maakten het plaatje compleet.

Na ons dans- en zangoptreden (en dus het afsluiten van ons project), gingen we samen met mevrouw Dongen naar de ingang van de school. Daar onthulden we samen het nieuwe schoolbord voor enkele kinderen en leerkrachten. Juf Dongen hield een korte speech die ons enorm raakte. Deze vrouw blijft, ondanks alle tegenslagen die ze reeds te verduren kreeg (weggeplukt door het ministerie op haar vorige school, last van opstandige ouders, slechte teamgeest op school, enz.) elke dag met dezelfde lach en doorzettingsvermogen de school runnen. We kijken enorm op naar haar! 

Daarna gingen we in alle klassen langs om afscheid te nemen van de kinderen. Bij de kleuterklassen en de lagere klassen ging het afscheid nemen behoorlijk ‘vlot’. Vanaf klas 4 ging het wat moeilijker… Wij hebben met deze kinderen namelijk een hechtere band opgebouwd (we gaven veel les in de klassen van 4 t.e.m. 6). Toen een meisje in klas 4 een boodschap van alle kinderen van de klas voorlas, kreeg iedereen het moeilijk. De twee klasjuffen (Su-Ann en Sujata) begonnen te huilen en ook de kinderen lieten hun tranen de vrije loop. Ook wij konden het natuurlijk niet droog houden. Die lieve woorden lieten ons helemaal niet onberoerd en opeens zagen we die drie maanden stage voor onze ogen als een sneltrein voorbijflitsen. 

Dinsdag gingen we voor de laatste keer naar school om afscheid te nemen van onze lieftallige collega’s en onze stageschool O.S. Commissaris Simonspolder. Na 1 uur (wanneer de school uit is zowel voor de kleine als voor de grote leerlingen) nodigden we alle leerkrachten uit in de mediatheek. Eerst en vooral bedankten we hen natuurlijk voor hun gastvrijheid, openheid, flexibiliteit, vriendelijkheid, warmte, interesse,... tijdens deze drie maanden op hun school. Ook maakten we kaartjes met een foto van ons op die we afgaven als herinnering aan ons waarop we een persoonlijk boodschap schreven. Ook mevrouw Dongen zetten we extra in de bloemetjes voor haar gedrevenheid en openhartigheid waarmee ze ons in haar nieuwe school ontving. We sloten af met een heerlijk Surinaams dessertbuffet waar we allemaal samen van genoten.

 

We kunnen het zelf amper geloven dat ons Surinaams stage-avontuur afgelopen is. We zullen de kinderen, de leerkrachten, de schoolsfeer, de warmte (figuurlijk uiteraard!) en het lesgeven echt hard missen. Maar hoe je het ook draait of keert, afscheid nemen hoort er nu eenmaal bij. We proberen al deze gevoelens een juist plaatsje te geven en we weten dat er in België ook nog veel mooie momenten op ons liggen te wachten.

Voor de diehards: hier komt nog meer! Onze laatste dagen hebben we gevuld met veel schoolwerk en zonnebaden (op z’n Surinaams gezegd) en omdat we in dit tropische land zitten, nemen we natuurlijk de zon nog even in beslag want welke vrouw wil nu niet met een bruin kleurtje thuiskomen?! :D Ook gingen we naar de stad om nog enkele souvenirs te kopen voor onze thuisblijvers maar wat we vooral doen is GENIETEN van onze laatste momenten in dit prachtige land! 

Voor de allerlaatste keer heeft onze primitieve wasmachine het beste van zichzelf gegeven, voor de laatste keer namen we een koude douche (dit gaan we NIET missen!), onze laatste keer samen koken, onze laatste rit op de fiets door de 'jungle' van Paramaribo centrum, voor de laatste keer (hopelijk) nagefloten worden door Surinaamse mannen, onze laatste keren geïrriteerd naar de muggen slaan, onze laatste nacht samen in één kamer,… Het zal bijzonder raar zijn om na onze thuiskomst dag en nacht zonder elkaar door te brengen. Met een lach op ons gezicht, gecombineerd met een traantje van blijdschap, kunnen we jullie eerlijk vertellen dat het duo Matthys-Vandierendonck ook op het gebied van onze vriendschap gegroeid zijn en de rest van ons leven voor elkaar door het vuur zouden gaan!

Vervolgens willen wij een heleboel mensen bedanken die deze ervaring voor ons onvergetelijk hebben gemaakt. Houd je vast, hier komen we;

DANKJEWEL aan onze ouders die ons deze unieke kans hebben gegeven, die ons drie maanden hebben kunnen loslaten, die ons blijven steunen zijn (zelfs aan de andere kant van de oceaan) en die ons financieel een ferme duw in de rug gegeven hebben. Ook bedankt aan Rutger en Olivier om voor onze Surinaamse beslissing open te staan en wij kijken er echt naar uit om jullie terug in onze armen te sluiten!

DANKJEWEL aan de Katholieke Hogeschool VIVES voor deze leuke keuzemodule. We hadden het niet willen missen! Ook mevrouw Emma Vergeylen willen we bij deze extra bedanken voor het beantwoorden van onze talloze mails (die krioelden van de vragen :)) en voor de hulp tijdens de voorbereidingen van onze stage.

DANKJEWEL aan Raggie Slijngard die voor ons de fantastische school in Domburg geregeld heeft en er ook voor zorgde dat wij ons amuseerden op tal van uitstapjes!

DANKJEWEL aan alle mensen die ons financieel gesteund hebben.

DANKJEWEL aan iedereen die ons een brief gestuurd heeft of toch een poging tot gedaan heeft want we weten dat ze niet allemaal zijn aangekomen.

DANKJEWEL aan iedereen die onze lekkernijen gekocht heeft. We hebben het geld goed kunnen gebruiken.

DANJEWEL aan mevrouw Michiels die materiaal meegestuurd heeft met het schip. We hebben ervoor gezorgd dat alles bij de kinderen terecht gekomen is. Ze waren er erg blij mee!

DANKJEWEL aan de collega’s van Openbare School Commissaris Simonspolder die ons zoveel kansen gaven om ons als leerkracht verder te ontwikkelen. In het bijzonder onze tweede mama, Su-Ann, die dag en nacht voor ons klaarstond en voor wie niets te veel was.

DANKJEWEL aan de familie Dongen die een tweede familie was, ons zoveel warmte gaf en zoveel voor ons gedaan heeft.

Niet te vergeten... DANKJEWEL aan een persoon die zeker niet onbesproken mag blijven, de beste huisgenoot die je je maar kan inbeelden: meneer Jonas Van Nevel. Als "onbekenden" gingen we samen dit avontuur aan en we kunnen met veel blijdschap zeggen dat er een mooie vriendschap uit gegroeid is. De ontelbare hilarische momenten die je ons bezorgde zullen we nooit vergeten. Bedankt om steeds lekker te koken, onze snelbinders te helpen vastmaken, fietslichten aan te steken, kampvuurtjes te maken, prachtige foto's te nemen, traantjes te drogen en om er steeds voor ons te zijn als vriend en luisterend oor. Wij zijn er trouwens zeker van dat er voor jou een mooie toekomst in de illustratieve wereld is weggelegd.

En last but not least… DANKJEWEL aan jou, omdat je ons de hele trip lang gevolgd hebt!


Wat wij hier tijdens die drie maanden beleefd en gedeeld hebben, was voor ons niet altijd gemakkelijk om te verwoorden. Eén blogbericht schrijven nam soms meerdere uren in beslag omdat het zoeken naar de juiste woorden om onze gevoelens en belevenissen voor jullie neer te typen niet altijd eenvoudig was. We hopen dat het ons gelukt is om jullie zoveel mogelijk te laten meegenieten van ons avontuur. 

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. De tijd van gaan is gekomen.
Het gevoel is dubbel. We zullen SU meer missen dan we denken. Maar 1 ding is zeker; De herinneringen, ervaringen en de ontwikkeling van onszelf als persoon en als leerkracht, nemen ze ons nooit meer af. We hebben hier drie maanden verbleven en hebben de cultuur, mensen en natuur in ons hart gesloten. Geen seconde zouden we twijfelen om deze uitdaging opnieuw aan te gaan. Toch kijken wij er ook naar uit om jullie allemaal terug te zien in het oh zo koude BE en onze verhalen met jullie te delen!

Voor de mensen die écht hard aftellen; je kan opnieuw onze vlucht volgen via Vlucht-tracker. Wij vertrekken zaterdag om 17.50 uur (onze tijd, dus bij jullie is het dan 22.50 uur)
Hieronder vind je de link: http://nl.flightaware.com/live/flight/KLM714
Als je niet kan slapen, weet je dus wat gedaan :)

Veel groetjes en tot héél snel!
Famke & Lisa

P.S. We proberen nog wat zon in onze koffers te stoppen. Hopelijk weegt het niet te veel!

BIGI BOSI & BRASAS UIT PARAMARIBO, SURINAME! XXX