What a wonderful world ~ Louis Armstrong

Hallo trouwe bloggers

Hier zijn we weer! Er zijn nog maar een paar dagen voorbij gegaan, maar toch hebben we jullie alweer veel te vertellen. Neem een comfortabele houding aan en geniet van onze nieuwe belevenissen J!

Vrijdag gingen we voor de eerste keer langs op onze stageschool. Deze ligt in Simonspolder, een dorpje dat we na een rit van 1 uur met een busje bereikten. Mevrouw Dongen (zij is het schoolhoofd) stond ons met een brede glimlach op te wachten. We maakten kennis met haar (echt een vrolijke en grappige dame!) en kregen een rondleiding doorheen het schooltje. De leerlingen dragen er een mooi uniform en de klaslokalen zijn aan de zijkant gewoon open. Wij voelden er ons al meteen ‘op ons gemak’; we werden door alle leerkrachten heel vriendelijk onthaald en het schooltje is omringd door prachtige natuur! We konden met veel motivatie en nieuwsgierigheid uitkijken naar onze eerste observatiedag op maandag (jullie lezen daar straks meer over J )! 

In de namiddag konden we al meteen kennis maken met het tropische klimaat van Suriname; plots (en dan bedoelen we echt héél plots) verschool de zon zich achter een pak donkere wolken en viel het water met bakken uit de lucht, wat een verfrissing! 

‘s Avonds startten we ons eerste weekend hier in het prachtige Suriname met een gezellige drink in de ‘Zus en Zo’, samen met de andere studenten die wij hier ontmoet hebben. We genoten van de live band die het beste van zichzelf gaf en leerden elkaar nog wat beter kennen. Op zaterdag besloten we om naar een “winkelcentrum” (het Waasland Shopping Center van Suriname zeg maar) te gaan. Na een uurtje op de fiets (we komen ongetwijfeld terug naar huis met echte wielrennersbillen!) kon de zoektocht naar aangepaste stagekledij beginnen. Na enkele uurtjes rondkuieren, konden we met een rugzak vol lange broeken en rokken terug op onze fiets springen voor een fietsritje naar onze nieuwe thuis in de Londenstraat.

  

We kropen vroeg onder de wol (wol natuurlijk niét letterlijk nemen …), want zondagmorgen moesten we vroeg uit de veren voor ons eerste echte tripje in dit adembenemend land.Toen de wekker ons op zondagochtend rond 6.30 u. wekte, werden wij wakker met het beste humeur dat je je maar kunt voorstellen, want vandaag stond “dolfijnen spotten” op de planning. De muggen die ons lichaam die nacht hadden toegetakeld (we staan serieus vol…) en ons de ergste jeuk OOIT bezorgden, deerden ons niet want dit beloofde een prachtige dag te worden. Vol spanning en met een rugzak vol zonnecrème en water, vertrokken we (met de fiets natuurlijk!) richting Leonsberg. Na een uurtje fietsen konden we in een klein, wankelend bootje een plaatsje uitkiezen tussen de andere studenten die ons vergezelden. 

Er werd ons verteld dat we eerst naar een afgelegen eiland gingen varen, waar we konden zonnen en genieten op deze wekelijkse rustdag. Eenmaal aangekomen, wisten we even niet wat ons overkwam. We werden meteen met ons rood-verbrand neusje op de harde realiteit gedrukt. Op het eiland (je mag het ook gerust vuilnisbelt noemen) wonen de armste inwoners van Suriname (zij leven van de visvangst). Er hing een verschrikkelijke geur, het krioelde er van de zwerfhonden en insecten en bovendien geraakten twee studenten vast in het drijfzand.

   

Veel zonnen zat er voor deze twee jongedames dus niet in (we moeten toegeven dat we daar eigenlijk zo snel mogelijk weg wilden) en we stapten met de hele groep terug in het bootje. Na enkele minuutjes rondvaren, trok een dolfijn die uit het water sprong meteen onze aandacht. We zagen er steeds meer en zij waren blijkbaar ook blij om ons te zien; ze maakten sprongetjes en poseerden (je moest natuurlijk wel vlug zijn) voor onze camera. Het was echt onbeschrijfelijk om te zien hoe deze prachtige dieren hier gewoon in het wild leven! We werden er zelfs een klein beetje emotioneel van.. Tijdens onze terugkeer naar de oever, voeren we langs een kleine haven waar we pelikanen gespot hebben. Deze foto’s laten jullie eventjes meegenieten!

     

Moe maar voldaan kropen we vroegtijdig in ons bed want de wekker liep al af om kwart over 5. Aangezien wij een half uur moeten fietsen naar het centrum, om kwart voor 7 een busje moeten nemen in de stad Paramaribo en het een dik uur (hangt af van het verkeer hier) rijden is naar ons schooltje, zijn we genoodzaakt om zo vroeg op te staan. Maandag begon dit al heel goed. Met volle moed stapten we om 10 over 6 op onze fiets richting centrum Paramaribo maar de weergoden waren helaas met het verkeerde been uit bed gestapt en hadden het op ons gemunt. Na nog geen 10 minuten fietsen, brak de hemel boven ons open, en jawel, we kregen de volle laag. Schuilen onder een boom had helaas geen zin meer want wij waren al van kop tot teen doorweekt. Deze belevenis leverde dit prachtig beeld op. . .

Dit natte intermezzo hield ons echter niet tegen en we zetten onze fietstocht gewoon verder. Bij onze aankomst aan het Telesurgebouw, waar wij afspraken met de man van mevrouw Dongen die ons naar het busje zou begeleiden, hadden we veel bekijks (We konden zo de gedachten van de Surinaamse bevolking lezen “Zijn die gek?”, maar zo’n regenbui was verfrissend hoor)!

Johan (de man van mevrouw Dongen) begeleidde ons naar het schoolbusje dat ons naar Simonspolder zou brengen. Nadat de buschauffeur zijn ontbijt was gaan halen en dit op een rustig tempo in de bus verorberde, vertrokken we uiteindelijk naar ons schooltje.

Na een leuke, natte en wiebelachtige rit (de wegen, in België een synoniem voor een boerenwegel, liggen er zeer slecht bij) kwamen we iets later dan verwacht toch aan op ons schooltje. Op dit moment scheidden onze wegen en gingen we elk in een andere klas gaan observeren. Lisa ging een kijkje nemen in klas 1 (=leerjaar 3), dit is in België het eerste leerjaar. Famke daarentegen bracht een bezoekje in klas 3, dit is in België het derde leerjaar. Er waren bepaalde zaken die meteen opvallend waren:
- De school start om 08.00 u. Er wordt telkens anderhalf uur lesgegeven en ertussen is er een kwartier pauze. De school is uit om 13.00 u.
- De leerlingen zijn hier héél beleefd en spreken de leerkracht ALTIJD aan met twee woorden
(bv: “ja juf”, “neen juf”)
- De leerlingen schrijven hun letters niet als schrijfletters maar als leesletters.
- De kinderen hebben hier, in tegenstelling tot bij ons, geen werkschriften. Ze krijgen een ‘net’ boek en moeten alle oefeningen overschrijven in een eigen blanco schriftje (enkel het 1^e en 2^e leerjaar zijn voorzien van werkschriftjes).
- Een uitgebreide beginsituatie van de kinderen hebben ze hier niet. Er wordt helemaal niet aan zorg gedaan terwijl er echt wel nood aan is (heel veel kinderen hebben rekenproblemen en lezen spellend)
- De leerkracht zegt na elke zin ‘toch’.
(bv: “Werk verder toch?” “Zit rechtop toch?” “Je nagels zijn niet geknipt toch?”)
Wij keken de hele voormiddag met open mond toe (het is zo anders dan in België!).

Voor we het goed en wel beseften stond de schoolbus ons alweer op te wachten en keerden we terug naar het centrum van Paramaribo. Deze eerste stagedag was zeer boeiend en leerrijk en we keken al uit naar onze volgende observatiedag komende woensdag. Op dinsdag (vandaag dus) hadden wij een dagje vrijaf door de ‘Dag van de Revolutie’. De Surinaamse bevolking vierde de 34-jarige onafhankelijkheid van Nederland en wij besloten om een kijkje te gaan nemen naar dit evenement. Aan de waterkant waren er heel wat festiviteiten en lokale marktjes die voor een aangename sfeer in de stad zorgden!

Nu we ons buikje rond gegeten hebben en genoten hebben van een frisse douche (hier heb je helaas geen andere keuze…) kunnen wij terug naar het Surinaamse dromenland.

Tot snel!

(Dol)fijne groetjes

Famke en Lisa