Under my umbrella ~ Rihanna

Hallo iedereen!

We zijn onze derde week ingegaan en dat betekent een nieuwe update J.

We sloten onze vorige stageweek af met een kleurrijke feestdag die ook bij jullie welbekend is: carnaval! Vrijdag kwam de zon al heel snel piepen, het beloofde een stralende en leuke dag te worden. Toen we op school aankwamen, waren heel wat leerlingen prachtig verkleed. Ze hadden duidelijk hun beste verkleedtalenten bovengehaald. Ook wij waren “verkleed” (moesten wij carnavalskledij meehebben?!). Zo kroop Famke in de huid van een “marinevrouw’ en nam Lisa alle looks van Jane (bekend uit Tarzan) voor haar rekening. De leerlingen werden eerst nog onderworpen aan een uitdagende ‘rep’ (afkorting voor repetitie, wat hier toets betekent) en om 9 uur kon de carnavalstoet door Simonspolder eindelijk echt van start gaan. Met heel de school liepen we een stoet van 4 km. Terwijl we luisterden naar de vele verhalen van de kinderen en voor wat “ambiance” zorgden (de kinderen kunnen hier soms nogal verlegen zijn ten opzichte van leerkrachten), zwaaiden de vele ouders ons toe langs de straatkant. Door de immense hitte werd het ons opeens ook duidelijk waarom heel wat leerkrachten toch hun paraplu meenamen op deze zonnige dag!

Na deze feestelijke afsluiter van de schoolweek stonden ons tijdens het weekend nog heel wat meer “feestelijkheden” op te wachten. We planden verschillende ‘uitjes’ dit weekend aangezien Lisa en Tinne (studente uit Turnhout) allebei 21 jaar werden op maandag 3 maart. Aangezien het die dag een ‘gewone’ schooldag was, werden de ballonnen hier in Paramaribo al wat vroeger opgehangen. J
Vrijdagavond ging hun verjaardagsweekend van start en van een ‘valse’ of ‘gemiste’ start was hier helemaal geen sprake! (Hoe kan het ook anders, je verjaart immers maar 1 keer in deze prachtige Guyana!) Samen met de andere studenten van Turnhout namen we om half 7 een taxi naar een plaatselijke loungebar. Eenmaal daar aangekomen, konden we onze ogen niet geloven; de gezellige tent was volledig volgeladen met (blanke) studenten van België en Nederland (geen idee dat we hier met zoveel waren?!) Daarna werden we opgehaald met een “partybus” (noem het een kleine, rijdende openluchtdiscotheek) die ons een uur lang door het centrum van Paramaribo voerde en ons liet genieten van heerlijke feestmuziek. Aangezien ook hier, in Paramaribo, mooie liedjes niet lang duren, ging de chauffeur op de rem staan en werd ons verzocht om binnen te gaan in een luxueus hotel. Onmiddellijk werden we met de lift begeleid naar het chique dakterras, waar we samen met alle andere Belgische en Nederlandse studenten konden genieten van een decadente poolparty. We vonden het een zalige ervaring en hebben ons die avond echt geamuseerd, maar tegelijkertijd was het confronterend dat dergelijke activiteiten bestaan in een ontwikkelingsland, waar heel veel mensen onder de armoedegrens leven en er nog zoveel werk aan de winkel is op het gebied van school -, werk- en milieumentaliteit. We gingen die nacht niet zonder bedenkingen slapen.

Zaterdagochtend eens wat langer slapen gaf ons een zalig gevoel, want geloof het of niet: zo vroeg opstaan kruipt toch snel in de kleren. Maar weekend of niet: we vlogen er meteen weer in! Al het huishoudelijk werk dat al de hele week met een grote glimlach op ons stond te wachten moest eraan geloven. We waren een hele dag druk in de weer, genoten wat van het zonnetje en stonden om half zes alweer paraat om samen met alle andere studenten (houd jullie vast) kaaimannen te gaan vangen! 

Samen namen we een bootje dat ons naar de overkant van de Surinamerivier in het district Commewijne bracht. Daar liepen we een uurtje rond om de oude koffieplantages te bezichtigen.

Daarna kropen we in groepjes van 4 à 5 personen in een bootje om zo via hele smalle vaargeulen naar de ‘zwampen’ ( = moerassen) te varen. Wat een zalig gevoel, een klein en smal bootje (ook wel een korjaal genoemd dat razendsnel door de moerassen vaart!

Deze tocht alleen was al een hele ervaring. Maar goed, nu terug over naar het echte werk… de kaaimannen! Hoe verder we voeren, hoe donkerder het werd. Het ideale moment om kaaimannen te vangen was aangebroken, want kaaimannen laten enkel hun kop zien wanneer de zon gaat slapen. Al snel zagen we, met behulp van een gigantische zaklamp van onze ‘kaaimanvangbegeleider/bootbestuurder (?)’, enkele oogjes van de kleine krokodillen fonkelen in de verte. Al snel ving de bestuurder van onze boot een kaaiman en konden we hem van dichterbij bewonderen. Het was wonderbaarlijk hoe stil en rustig hij/zij (?) was in onze handen. De textuur van die huid, het aanvoelen van de hartslag, in het pikdonker en moederziel alleen in een moeras dobberen… echt onbeschrijfelijk! Dit avontuur ging (jammer maar helaas) hand in hand met een muggenaanval van jewelste. We waren nochtans voorbereid (muggenmelk en lange kleren: check!) maar hier houdt niets of niemand een mug tegen, zelfs geen jarige Lisa. Maar dit deerde ons niet: wij gingen naar huis met een hoofd vol ervaringen, angsten die overwonnen werden en steeds meer liefde voor de prachtige natuur van Suriname. 

Op zondag stond er een verrassing op het programma waar the birthdaygirls niks van afwisten. We gingen naar ‘t Zin, een hotel met een buitenzwembad en gingen zonnebaden tussen alle andere studenten. Als verrassing barbecueden we gezellig samen met de volledige groep aan het zwembad, zalig! Na een ritje van een halfuur op de fiets (het was lastiger dan ooit met een volle maag!) kropen we moe maar voldaan onder ons muskietennet en vertrokken zachtjes naar dromenland…

Die dromen werden abrupt gebroken door het geluid van de wekker, die om half zes alweer het beste van zichzelf gaf (wat haten we dat ding toch elke morgen!). Vandaag beloofde een speciale dag te worden voor ons “Matthyske” ; 21 lentes. Jonas en Famke wekten Lisa rond kwart voor 6 met een privéconcert en begeleidden de prinses van de dag naar de keuken. De tafel was mooi versierd en dat gaf Lisa meteen een goed gevoel: de kaartjes van haar ouders, huisgenoten en andere studenten toverden meteen een lach (en toch ook een traantje…) op haar gezicht. Ook op school werd ze (letterlijk) in de bloemetjes gezet. Die dag hoefde Lisa zich over niks zorgen te maken, zo kon ze genieten van een heerlijk feestmaal (de gekste combinaties zijn hier het lekkerst!) waar ook Birgen van de Lewensteinstraat graag van wou meegenieten. Dit werd ongetwijfeld een verjaardag om nooit meer te vergeten!

Na het verjaardagsweekend stond er natuurlijk een nieuwe schoolweek voor de deur. Busje PDP (Paramaribo – Domburg – Paramaribo), bestuurd door een man die verdacht veel op Pharrell Williams lijkt, bracht ons terug naar onze stageschool. Op school aankomen laat onze dag telkens mooi beginnen. Elke morgen worden we door de ouders aan de schoolpoort, de juffen, de kinderen en het schoolhoofd begroet met een brede glimlach, wat deugd doet en je een “welkom-gevoel” geeft! Het observeren en participeren blijft heel interessant maar op hetzelfde moment ook confronterend en vaak frustrerend. Hoe de leerkrachten de leerlingen aanpakken is helemaal anders dan wij leerden op de hogeschool en is in onze ogen echt fout. Positief bevestigen is een term die ze hier duidelijk niet kennen. De leerlingen afbreken waar ze bij staan en de grond inboren zodat sommige bijna niets meer durven te zeggen is erg om te zien. Daarnaast lijkt het alsof het onderwijs hier niet echt serieus genomen wordt: de leerkrachten lachen slechte resultaten (en het krioelt ervan!) gewoon weg, waardoor de leerling in kwestie totaal niet beseft wat het belang en nut van ‘naar school gaan’ is. Het feit dat de ouders een school eerder als opvang zien, maakt het er natuurlijk ook niet beter op, integendeel. De klassen lijken soms eerder op een jungle op het gebied van klasorde waardoor leerlingen amper tot leren en ontwikkelen komen. De school afbreken is zeker niet onze bedoeling, blijkbaar zijn er hier in de opleiding andere accenten gelegd en hoort dat nu eenmaal bij de Zuid-Amerikaanse cultuur en mentaliteit. Begrijp ons niet verkeerd; sommige kinderen moeten echt hard aangepakt worden (net zoals sommige kinderen in België) maar anderen verliezen daar helemaal hun zelfvertrouwen en schoolplezier door, wat voor ons heel pijnlijk is om te zien. Hoewel alle leerkrachten onderling een zeer goede band hebben, is het onderwijs tussen de verschillende klassen niet op elkaar afgestemd, wat voor veel leerproblemen en een ontbrekende beginsituaties zorgt. Tijdens het observeren merkten we ook dat heel wat kinderen op deze school niet op hun plaats zitten en eigenlijk naar een school op maat moeten overstappen, wat hier helaas niet bestaat. De zwakke leerlingen dubbelen daardoor heel vaak met als resultaat dat er soms 16 –jarigen in de zesde klas zitten. Voor ons is het heel lastig om machteloos toe te kijken hoe de kinderen hun eigen toekomst ‘verspillen’ en besloten om onze kennis en vaardigheden over de onderwijssystemen in België volgende week te delen met het gemotiveerde schoolhoofd van onze Surinaamse stageschool. We willen enkele realistische suggesties voorleggen aan mevrouw Dongen (zij is amper 4 maanden schoolhoofd in Simonspolder, maar heeft wel jaren ervaring!) die de school – en klasorganisatie al een heel stuk zou kunnen verbeteren, zonder daarbij opdringerig, kwetsend en onbeleefd over te komen. Wij zouden ons gerust kunnen aanpassen aan het onderwijssysteem hier, maar als we denken aan de ontwikkeling en toekomst van de kinderen, stellen we deze toch in vraag… En het kind is voor ons nog steeds het belangrijkst! We houden jullie hoe dan ook op de hoogte over de ontwikkelingen hierrond. Tegelijkertijd kunnen we ook niet wachten om zelf voor de klas te staan! Volgende week staan er voor ons al een aantal lessen op het programma, spannend! J Wij zijn er alvast klaar voor!

Dit weekend trekken we naar het district (=provincie) Brokopondo, waar we het binnenland van Suriname zullen ontdekken . .  We gaan samen met de andere studenten rondtrekken op Brownsberg, wat ongetwijfeld voor nieuwe belevenissen zal zorgen . . 

Wordt sowieso vervolgd! J

Lisa en Famke