Nobody said it was easy... ~ Coldplay

Zaterdag, marktdag! Elke morgen rijden we voorbij de markt in de Saramaccastraat, nooit gingen we er eerder een bezoekje brengen maar voor alles is er de eerste keer en vandaag was die dag! Samen met de ouders van Lisa gingen we de ‘frisse’ (vis) lucht opsnuiven tussen de gezellige, kleine ‘kraampjes’ (hier kan je niet alles een kraampje noemen want sommige mensen zitten gewoon op de grond). 

Vol bewondering en interesse bekeken we de marktkramers achter de verschillende standjes. Nuja, verschillende... De meeste mensen verkochten bijna allemaal hetzelfde; groenten, fruit, verse en gedroogde vis. Omringd door de gezellige drukte kuierden we door de smalle steegjes. Ook wij besloten onze koelkast gretig te vullen en kochten wat groenten en fruit. 

sinaasappelen

Om 11 uur keerden we gepakt en gezakt terug naar de Londenstraat en doken we in de boeken, het tekenpapier en de kleurpotloden. De lesvoorbereidingen, het didactisch materiaal (aanschouwelijk materiaal moeten we steeds zelf tekenen en inkleuren want afprinten is hier helemaal niet mogelijk), weekreflecties en portfolio-opdrachten lagen ons op te wachten. We werkten zaterdagnamiddag en zondagvoormiddag heel flink voor school (zoals we altijd doen; twee verstandige studenten). 

Zondagnamiddag trokken we naar de vlindertuin, een verdiende ontspanning vonden we. In de vlindertuin mochten we eerst vrij rondlopen in bepaalde ruimtes. We zagen de mooiste ingekaderde vlinders tot de akeligste spinnen die in Suriname leven (Gelukkig waren deze ingekaderd, levend zouden we ze niet willen tegenkomen). 

Vervolgens zetten we onze wandeling verder die begeleid werd door de gids. Zij vertelde over de 20 soorten vlinders die ze kweken. Ook de volledige cyclus van rups tot vlinder konden we bewonderen en aangezien ze 20 soorten vlinders hebben, zagen we ook de 20 verschillende soorten poppen. Zelfs de vlinder die uit een pop springt, konden we onverwachts meemaken. Ook de verschillende soorten planten (elke vlinder eet maar van 1 plant; ze zijn kieskeuriger dan we dachten!) kweken de mensen daar in de Vlindertuin zelf. Omdat er zo’n grote massa is aan vlinders en poppen exporteren ze tweemaal in de week poppen naar Nederland. Jammer dat deze prachtige vlinders maar 3 weken tot 1 maand leven!

de verschillende soorten poppen

          

Naast deze onbeschrijfelijk prachtige insecten, fokken ze ook tapijtslangen en roodpotige schildpadden; prachtige dieren die we met open mond bewonderden!

Maandagochtend werden we opnieuw met een brede glimlach op school verwelkomd. Onze mentoren behandelen ons echt als collega’s en er heerst en heel aangename, losse sfeer. Er stond ons weer een nieuwe week boordevol didactische en pedagogische uitdagingen te wachten. Terwijl Famke deze week lesgaf in klas 4, zocht Lisa de laagste klas op; klas 1. Lisa gaf rekenlessen in klas 1 om zicht te krijgen op de beginsituatie van rekenen bij de leerlingen want dit moeten we zelf uitzoeken (de leerkrachten weten zelf niet zo goed wie nu bepaald sterk of zwak is in rekenen). Zo kon ze de leerlingen die nood hebben aan zorg, omwille van hun rekenproblemen, selecteren en tijdens andere lessen meenemen om zorg aan te bieden. Naast klas 1 nam Lisa woensdag terug een grote sprong naar klas 6. Daar merkte ze duidelijk dat de zelfredzaamheid en emancipatie ondermaats is. De leerlingen durven geen vinger op te steken en een antwoord te geven. Daarnaast moet je nog vaak hun handje vast houden en dit vooral tijdens de wiskundelessen. De leerlingen zijn niet gewoon om individueel te werken, problemen oplossend te werken, uitdagingen aan te gaan,... En dit is heel jammer als je weet dat juist het vak rekenen zo’n groot probleem is. Samen met de leerkracht maken ze voortdurend de oefeningen (hier sommen genoemd) in hun boek. Tijdens haar lessen gooide ze het over een andere boeg; ze liet de kinderen individueel werken en zelf strategieën verwoorden, iets wat de leerlingen duidelijk niet gewoon waren. Ook liet Lisa tijdens het corrigeren een aantal leerlingen aan het bord komen zodat de motivatie, betrokkenheid en inspraak van de kinderen verhoogde. Na deze manier van werken merkte Lisa al een positieve evolutie op het gebied van emancipatie en zelfredzaamheid.

Famke startte de lesweek met een leesles. Aangezien de motivatie bij de leerlingen vaak heel ver te zoeken is (kinderen zien het nut van school niet in, lessen worden hier vaak ‘saai’ aangeboden, enz.) kostte het haar bloed, zweet en tranen om enkele antwoorden uit de leerlingen te krijgen. Dit werkt soms echt frustrerend en deprimerend, want je besteedt veel tijd en energie aan het voorbereiden van de lessen en je wil natuurlijk lesgeven aan kinderen die hun best doen om mee te werken. Maar ze bleef natuurlijk met een lach en vol enthousiasme voor de klas staan. Gelukkig verliep het de volgende dagen wat vlotter op het gebied van participatie van de kinderen. Tijdens de taallessen merkte Famke dat er heel wat niveauverschillen zijn in de klas op het gebied van Nederlands taalbegrip. Heel wat kinderen begrijpen soms niet wat ze lezen, omdat ze thuis geen Nederlands praten. De kinderen kunnen wel correct hardop lezen, maar aangezien de kinderen thuis (en tijdens de pauzes) geen Nederlands praten (maar bv. Javaans, Chinees, Sranantongo, …), is het voor hen heel moeilijk om de betekenis van bepaalde woorden en vooral uitdrukkingen te begrijpen. Dit zorgde vaak voor onduidelijkheden en een verlies van lestempo, maar ze probeerde dit door middel van ‘primitieve’ differentiatie (dit is een term die hier niet bestaat) op te vangen.

Naast onze stage-opdracht ‘lesgeven’, werken we uiteraard nog steeds verder aan ons zorgproject. Het doet ons heel veel deugd om te merken dat het inzicht van de kinderen echt vooruitgaat door ons zelfgemaakt materiaal. Aan de andere kant is het dan soms frustrerend wanneer je merkt dat kinderen thuis niet voor school gewerkt hebben en het weer veel moeite vraagt om stappen vooruit te komen. Het geeft je dan soms zo’n machteloos gevoel, want we beseffen maar al te goed dat we dit probleem niet alleen kunnen aanpakken (ouders, klasjuf, enz.)

Het is voor ons ook steeds zoeken naar ‘de beginsituatie’ van het kind. Waar ligt precies het probleem? Wat ziet hij/zij niet in? We proberen dit steeds te achterhalen door verschillende oefeningen op te stellen en te observeren hoe het kind deze oplost (bv: al tellend op de vingers, gokkend). Op basis van die resultaten stippelen we dan een zorgprogramma uit.

Daarnaast hebben we het ook heel lastig met het besef dat we met kinderen van klas 3 en 2 eigenlijk leerstof van het eerste leerjaar moet hernemen. Splitsingen, elementaire optelling, tafels, … zijn de zaken die we steeds met hen moet behandelen. Soms denken we bij onszelf: ‘Wat haalt het nog uit? Het kind is al zo ‘oud’? Ons werk wordt waarschijnlijk zelf gewoon niet verdergezet wanneer we weggaan?’ Maar dan proberen we  onszelf op te trekken aan het feit dat ons materiaal het inzicht echt verbetert en dat het alleen maar in het voordeel van het kind kan zijn. Het vergt soms wel heel wat mentaal doorzettingsvermogen om de zorguren door te komen, maar gelukkig kunnen we ons optrekken aan elkaar en proberen we steeds nuchter om te gaan met onze gedachten en deze te relativeren. 

Een wél heel belangrijk 'wist-je-datje' om dit blogbericht af te sluiten; 

Wist je dat... we dinsdag al aan de helft van ons verblijf zaten?! De tijd gaat veel te snel...

Travel is the only thing you buy that makes you richer!

Liefs,

Famke en Lisa